De tussenruimte

De tussenruimte

Over blijven waar het oude eindigt en het nieuwe nog geen naam heeft

Er is een plek die we zelden benoemen.
Niet omdat ze onbelangrijk is,
eerder omdat ze geen antwoorden geeft.

Het is de plek waar iets wezenlijks is losgekomen,
en ... waar nog niets nieuws houvast heeft gekregen.
Waar het oude niet meer klopt,
en het nieuwe zich nog niet laat grijpen.

Een tussenruimte.

Waar niets meer vanzelfsprekend is

In deze ruimte vallen de oude structuren weg.
Wat je altijd deed, werkt niet meer.
Wat je altijd voelde, voelt anders — of helemaal niet.

Je kan niet meer terug.
En vooruit voelt nog onwaar.

Het is alsof het leven even pauzeert
tussen twee ademhalingen in.

Hier verdwijnt richting.
Hier brokkelt identiteit af.
Hier wordt zichtbaar wat niet meer gedragen kan worden,
zonder dat al duidelijk is wat er wél wil ontstaan.

Dit is geen onmacht of onwil, geen gebrek aan actie of falen,
Dit is een overgang.

De leegte die geen tekort is

We noemen het leegte,
maar dat woord doet haar tekort.

Deze leegte is geen afwezigheid.
Ze is ontmanteling.

Alles wat niet meer klopt,
wordt langzaam losgemaakt —
laag per laag,
zonder haast.

Het hoofd vindt hier niets om vast te houden.
Het hart mag rouwen — soms zonder te weten waarover.
Het lijf voelt zich kwetsbaar, open, ongepantserd.

In deze ruimte is er onzekerheid.
En ja, soms ook angst.

Maar er is ook iets anders:
zuiverheid.

Goed en fout vallen weg.
Er is geen verhaal dat verdedigd moet worden.
Alleen wat klopt — of niet — blijft over.

De moed om niet te kiezen

We zijn geneigd deze fase snel te willen oversteken.
Er “doorheen” te gaan.
Een besluit te nemen.
Een richting te bepalen.

Maar wat als deze plek niet vraagt om kiezen,
maar om blijven?

Niet omdat je vastzit,
wel omdat het leven hier iets herschikt.

Zoals een landschap na een storm
dat eerst stil wordt
voor er opnieuw beweging ontstaat.

Een natuurlijke levensstroom

In deze tussenruimte gebeurt iets subtiels.
Niet spectaculair.
Niet lineair.

Er zijn kleine signalen.
Flarden van gevoel.
Momenten van rust, gevolgd door onrust.
Een lichte neiging hier,
een zachte weerstand daar.

Je hoeft ze niet te begrijpen.
Je hoeft ze niet te volgen.

Het volstaat om ze op te merken.

Dit is geen fase van doen,
maar van afstemmen.

Het leven beweegt hier traag.
Zoals water dat zijn weg vindt
zonder te weten waar het uitkomt.

Rouw en belofte, tegelijk

Wat hier vaak samenkomt,
is wat we zelden samen laten bestaan:

Rouw — om wat er niet meer is.
En belofte — van wat nog geen vorm heeft.

Je mag hier verdriet voelen
zonder het meteen te moeten duiden.
Je mag loslaten
zonder al te weten wat je zal vasthouden.

Dit is geen leegte die je moet vullen.
Dit is een ruimte die je mag bewonen.

Een plek zo oud als het leven zelf

Deze tussenruimte is niet nieuw.
Ze verschijnt tussen seizoenen.
Tussen eb en vloed.
Tussen afscheid en aankomst.

Alles wat werkelijk verandert,
gaat hier doorheen.

Wie deze plek leert herkennen,
hoeft haar niet te forceren
en hoeft haar ook niet te vrezen.

Een zachte afsluiting

Als jij je hier bevindt —
tussen wat niet meer klopt
en wat nog geen naam heeft —
dan is er niets mis met je.

Je bent niet te traag.
Je bent niet zoekend.
Je bent niet onduidelijk.

Je bent onderweg
op een plek waar het leven
zich opnieuw ordent.

Misschien is dit geen moment om te weten.
Misschien zelfs geen moment om te voelen.

Misschien is dit een moment om te zijn.

En dat is genoeg.